Krótka historia
Główną przyczyną powstania samochodu była potrzeba zapewnienia odpowiedniego pojazdu służbowego dla funkcjonariuszy partii komunistycznej i władz państwowych średniego szczebla. Miał on w ten sposób wypełniać lukę między luksusowym ZiSem 110, zarezerwowanym dla wyższych władz, a modelem średniej klasy GAZ-M20 Pobieda.
Pierwsza partia seryjnych ZIM-12 została zbudowana 13 października 1950
roku. Prestiżowy samochód, o linii uznawanej za ładną i nowoczesną,
szybko stał się "przedmiotem pożądania" urzędników, zwłaszcza niższych
rangą, którzy starali się uzyskać różnymi sposobami służbowego ZIM-a.
Było to nawet przedmiotem satyrycznych felietonów w prasie radzieckiej w
1952 roku[1]. Samochód w podstawowej wersji produkowany był do 1959 roku. Zastąpił go wówczas GAZ-13 Czajka, chociaż już nie wszystkim państwowym użytkownikom ZIM-ów przysługiwały bardziej luksusowe Czajki[1] – większość musiała przesiąść się na mniejsze Wołgi.
Ciekawostką było, że ZIM jako jedyny z radzieckich samochodów
luksusowych, był dostępny w wolnej sprzedaży dla użytkowników
prywatnych. Co więcej, mimo reglamentacji
rynku samochodów prywatnych w ZSRR od połowy lat 50., ZIM-a można było
kupić bez kolejek. Jako samochód prywatny cieszył się jednak małą
popularnością, głównie z powodu wysokiej ceny (40 000 rubli, w porównaniu z ceną Pobiedy 16 000 rubli)[6].
W większej liczbie na rynek prywatny trafiły później używane samochody,
wyprzedawane przez urzędy. Zdecydowana większość samochodów wersji
podstawowej była lakierowana na czarno.
Źródło